Υπάρχει ένα αμερικάνικο γνωμικό που λέει : “The grass is greener on the other side” που μεταφράζεται ως εξής: Πάντα θεωρούμε ότι η θέση η δική μας ή τα προβλήματά μας είναι χειρότερα από του διπλανού. Ο διπλανός είναι πιο τυχερός από εμάς! Παρατηρώντας και μιλώντας τον τελευταίο καιρό με διάφορους φίλους, γνωστούς και ανθρώπους που συναναστρέφομαι, παρατηρώ ότι τα προβλήματά τους τα θεωρούν πάντα χειρότερα από του διπλανού τους. Όταν καταφέρουν να τα ξεπεράσουν λίγο ή πολύ, ασχολούνται με κάποιο άλλο πρόβλημα που τους προέκυψε το οποίο το θεωρούν και αυτό το μεγαλύτερο! Σε αυτή την κατάσταση “το απέναντι γρασίδι” μοιάζει το τυχερό του χωριού, πιο ευτυχισμένο, πιο έξυπνο, πιο ζηλευτό. Μέχρι που έρχεται η στιγμή που κάποιοι αποφασίζουν να το φτάσουν και να περάσουν απέναντι μη αντέχοντας την δική τους κακοτυχία και μοναδική μιζέρια…
Και ναί..! Υπάρχει η ικανοποίηση της επιλογής, της σωστής επιλογής, της ανακούφισης, της χαράς! Είδες..επιτέλους δικαιοσύνη! Το απέναντι γρασίδι είναι σε καλύτερη μοίρα! Η μηχανή του χρόνου όμως κάνει και αυτή την δουλειά της και όσο γυρνάνε τα γρανάζια..το απέναντι “γρασίδι” αρχίζει να μην έχει την αίγλη και την “πρασινάδα” που φάνταζε να έχει όσο ήταν… το απέναντι γρασίδι…Ξαφνικά αλλά και μεθοδευμένα σκέψεις αρχίζουν και στροφιλίζουν τον επισκέπτη που πλέον δεν είναι απλός επισκέπτης αλλά είναι κάτοικος στο καινούργιο του γρασίδι! Από την μεριά του μαραζωμένο και σχεδόν απολογητικό το καημένο γρασίδι φαίνεται να λέει..” Τί να κάνω? Εσύ επέλεξες να περάσεις απέναντι.. Δεν σου φταίω εγώ…”
Κάπου εκεί έρχεται το πλήρωμα του χρόνου.. Η σοφία της ζωής για κάποιους δεν θα μπορούσε να γίνει αντιληπτή αν δεν είχαν περάσει στην απέναντι μεριά. Η σοφία που έρχεται ύστερα από πράξεις είναι η μόνη γνώση που δεν χάνεται ποτέ και μεταμορφώνεται σε ωριμότητα και ολοκλήρωση.. Το απέναντι γρασίδι έχει υπάρξει μεγάλος δάσκαλος για μένα που το κουβαλώ σαν βιβλίο από πολλά περιστατικά στη ζωή δικά μου αλλά και των γύρω μου.. Όχι..το απέναντι γρασίδι δεν είναι καλύτερο από το δικό μας..Για δυο λόγους:
1o. Δεν υπάρχει γρασίδι. Το γρασίδι είμαστε εμείς. Οι καταστάσεις, τα προβλήματα, οι κακοτυχίες, οι καλοτυχίες, όλα είμαστε εμείς. Άρα, κατά συνέπεια το να περάσουμε “απέναντι” ουσιαστικά μεταφέρουμε τον..εαυτό μας! Ξέρω, είναι πολύ δύσκολη αυτή η αλήθεια αλλά όταν κάποιος την αποδεχτεί σώζεται! 2ο. Όταν πείθουμε τον εαυτό μας ότι τελικά το δικό μας γρασίδι είναι καλό (προσοχή, δεν έγραψα το καλύτερο!) και ότι θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερο ή λίγο χειρότερο…είναι μεγάλη υπόθεση! Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, γιατί όταν κάποιος πραγματικά με πολύ σκέψη, ωριμότητα και ευχαρίστηση τελικά αποδέχεται την δική του πλευρά τότε..είναι ευτυχισμένος άνθρωπος! Είναι σοφός, ισορροπημένος και ήρεμος! Δεν έχει την περιέργεια αλλά ούτε την ζήλεια για ένα διαφορετικό “γρασίδι”. Είναι αρκετά έξυπνος πλέον και σοφός για να αποφύγει τέτοιες “μετακομίσεις” που στην καλύτερη περίπτωση μόνο ταλαιπωρία θα του προσφέρουν.
Όλα τα παραπάνω όμως είναι δύσκολα..Δύσκολα να κατανοηθούν και να γίνουν πράξη. Συνήθως έρχονται να μας διδάξουν ύστερα από απώλειες οι οποίες μας κάνουν να αναθεωρούμε και να κοιτάξουμε τον δικό μας εαυτό, την δική μας συμβολή στην κατάσταση της ζωής μας..Και αυτή η αλήθεια που γυρνάει σε μας και μας αποκαλύπτει τον εαυτό μας, είναι μια επίπονη διαδικασία που οι περισσότεροι αρνούνται να αποδεχτούν… Είναι πολύ εύκολο να ρίξουμε τις ευθύνες στο “γρασίδι” μας παρά να αντιληφθούμε ότι το γρασίδι είμαστε στην πραγματικότητα οι ίδιοι..
Θεοδώρα Σατολιά
