«Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.»
Μικρός Πρίγκιπας – Antoine de Saint-Exupéry
Πολύ δύσκολα μιλάει και αναλύει κανείς τα απλά.. τα «αυτονόητα». Όλα εκείνα που, σ’ αυτή τη ζωή, τα κατανοείς νοηματικά με ευκολία, ή που η γνώση τους θεωρείται δεδομένη, μα η ουσία τους πρακτικά δεν εφαρμόζεται. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το παραπάνω απόσπασμα από τον Μικρό Πρίγκιπα. Καταλαβαίνεις το νόημα του, μα αν ψάξεις βαθειά μέσα σου, δύσκολα θα το εμβαθύνεις, θα το κάνεις πράξεις, θα το βιώσεις και εν τέλει θα γίνει δικό σου… κομμάτι από σένα… Για τούτο, ας μιλήσουμε για μια πραγματική ιστορία. Η ζωή δίνει πάντα εικόνα με ζωηρά χρώματα και εντυπωσιάζει τον νου, περισσότερο από τα λόγια και τις αναλύσεις, ώστε να μπορεί κανείς να κατακτά πιο εύκολα, μια τόσο δυνατή αλήθεια, όπως αυτή του Μικρού Πρίγκιπα. Αυτή την ιστορία, μπορεί να την έχεις ξανά ακούσει ή ίσως όχι ή πιθανότατα, παρόλο που σε άγγιξε, να μη την έχεις συσχετίσει με το Μικρό Πρίγκιπα, ώστε να κάνεις το μυστικό του το κάνεις βιωματικά δικό σου…
Η ιστορία, αφορά σε μια φίλη, που αγαπούσε πολύ το χορό. Μου διηγήθηκε λοιπόν τα εξής:
«Κάποτε, πριν από αρκετά χρόνια, μεταξύ πολλής δουλειάς και στρες, αποφάσισα ότι θα πρέπει να αφιερώσω χρόνο και σε κάποια δραστηριότητα – hobby. Αυτό, θα μου έδινε τη δυνατότητα να ξεφεύγω από την καθημερινότητα, αλλά και να «γεμίζω μπαταρίες» ώστε να επιστρέφω αποδοτικότερη στη δουλειά μου, που ήταν υψηλών απαιτήσεων. Και έτσι απλά, ξεκίνησα το χορό. Απλά; Μα ο χορός είναι πολύ σοβαρή υπόθεση… Τόσο σοβαρή, που θα μπορούσα να το αναλύσω ατελείωτα, αλλά αυτό είναι, ενδεχομένως, θέμα για άλλο άρθρο ή και άρθρα.
Όσο περνούσε ο καιρός και συνέχιζα τα μαθήματα, το πάθος μου για το χορό, αυξανόταν εκθετικά. Είχα μπει για τα καλά στο «τρυπάκι». Ήθελα να μάθω να χορεύω «άρτια», ό,τι και αν σήμαινε ή απαιτούσε αυτό. Οι ερασιτέχνες ως γνωστόν, είναι οι εραστές της τέχνης και συνεπώς, εξ ορισμού υποθάλπεται και δικαιολογείται η τάση τους να τα «τελειοποιούνται» πάνω σε αυτήν. Έτσι, άρχισα να κάνω περισσότερα μαθήματα, σεμινάρια, να ασχολούμαι με την τεχνική, να πηγαίνω σε πράκτικες και μιλόνγκες, να διαβάζω βιβλία και να παρακολουθώ παραστάσεις μεγάλων χορευτών. Οι άνθρωποι που έχουν σπουδάσει μια θετική επιστήμη, θα συμφωνούσαν απόλυτα μαζί μου, πως αν γνωρίζεις τη θεωρία πολύ καλά, τότε η μετάβαση από τη θεωρία στην πράξη γίνεται πολύ πιο εύκολα και σωστά. Προσπαθούσα λοιπόν και εγώ να ξέρω σε θεωρητικό επίπεδο, ποιοι μυς είναι σε σύσπαση και ποιοι σε χάλαση όταν κάνεις την τάδε κίνηση, για την ορμή… τη στροφορμή, τις γωνίες που πρέπει να σχηματίζονται και ιδανικά να ξέρω και τις μοίρες τους, σε τι χρόνο κλπ. Είχα επιστρατεύσει όλα τα μαθηματικά και τη φυσική που υπήρχαν στο βωμό της τέλειας κίνησης. Στη θεωρία, γιατί όταν αυτά πήγαινα να τα εφαρμόσω στην πράξη, η πραγματικότητα ήταν αμείλικτη. Δε μπορούσα να χορέψω με τίποτα αυθορμήτως. Η πολλή μόρφωση επί του θέματος, με είχε συναισθηματικά παραμορφώσει… Ο απόλυτος ορθολογισμός, τα μαθηματικά και η φυσική, δεν είχαν αφήσει καθόλου χώρο για την όποια συναισθηματική έκφραση. Είχα μπλοκάρει και αυτό με προβλημάτιζε ιδιαίτερα και για πολύ καιρό. Δυσκολευόμουν πολύ να εξηγήσω με τη λογική – πόσο μάλλον να το επιλύσω- πώς είναι δυνατόν να μη βγαίνει μια κίνηση τέλεια, όταν κάποιος έχει τη θεωρητική γνώση και κάνει και πρακτική για να την πετύχει.
Μέχρι που αποφάσισα να ρωτήσω ένα Διάσημο Χορευτή και Μεγάλο Δάσκαλο, το οποίο συγκυριακά είχα φίλο μου στο Facebook, χωρίς φυσικά να τον γνωρίζω προσωπικά. Άρχισα λοιπόν να του μιλάω στο inbox, να ρωτάω ατελείωτα, να τον βομβαρδίζω με ερωτήσεις, με νούμερα, λόγια, επιχειρηματολογία, αποδείξεις, γωνίες, μοίρες, αναλύσεις και αναλύσεις επί των αναλύσεων… Ευγενέστατος άνθρωπος. Μου απαντούσε στα πάντα (χαράς το κουράγιο του!) Αλλά ήταν, μάλλον, φωνή βοώντος εν τη ερήμω.. Μέχρι που ένα μεσημέρι το περασμένο Σεπτέμβριο, έλαβα ένα μήνυμα του, ως απάντηση σε μια από τις εκατοντάδες ερωτήσεις μου, που έγραφε: “Κοιτάς μια άρτια χορευτική κίνηση, επιστρατεύοντας πάντα τον άκρατο ορθολογισμό σου. Και όλο αυτό τον καιρό που με ρωτάς, τα μάτια σου βλέπουν τι σου γράφω στην οθόνη, μα δε θες να δεις.. Δες λοιπόν αυτό, κρύψε όμως το μοιρογνωμόνιο στο συρτάρι σου…» και από κάτω είχε το link ενός ιδιωτικού βίντεο…
Ένα κλικ στο link αυτό, σηματοδότησε τη στιγμή που τα αλλάζει όλα… Εκεί μπροστά στα εμβρόντητα μάτια μου, ένας από τους διασημότερους και αρτιότερους χορευτές που γνωρίζω, ήταν πεσμένος ταπεινά στο πάτωμα και χόρευε καθηλωμένος με παρτενέρ ένα μικρό παραπληγικό κορίτσι. Το κορίτσι αυτό, έκανε μαθήματα χορού ως αγώνα ζωής, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα σοβαρά προβλήματα υγείας που είχε… Δεν υπάρχει τρόπος να περιγραφθεί με λόγια η εικόνα που αντίκρισαν τα μάτια μου στο ενάμισι λεπτό που διαρκούσε η χορογραφία…
Αν δεν κρύψει κανείς το μοιρογνωμόνιο και τη λογική του στο συρτάρι, ο χορός αυτός μόνο άρτιος, τεχνικά, δεν ήταν.. Με τα μάτια της ψυχής όμως, ήταν ο ομορφότερος χορός που μπορούσε άνθρωπος να αντικρίσει… Μακράν τελειότερος από αυτόν που θα έβλεπε στη μεγαλύτερη παράσταση στον κόσμο… Τόσο συγκλονιστικά μεγαλειώδης που μπορούσε να κάνει τα μάτια σου να τρέχουν δάκρυα για ώρες…»
Οι άνθρωποι γεννιόμαστε με την έμφυτη ικανότητα να βλέπουμε την ομορφιά της ζωής πίσω από το κάθε τι, αλλά και με μια εγγενή σοφία να ξεχωρίζουμε τι είναι τελικά σημαντικό και τι όχι από όλα όσα μας συμβαίνουν. Ένα παιδί μπορεί να βλέπει με τα αθώα του μάτια την ουσία και τη βαθειά αλήθεια των πραγμάτων, ταυτιζόμενο απόλυτα με το Μικρό Πρίγκιπα. Στην πορεία της ζωής μας, όμως, ειδικά οι άνθρωποι του δυτικού πολιτισμού, γαλουχούμαστε και εκπαιδευόμαστε με τέτοιο τρόπο, ώστε η όραση μας να χάνει την ικανότητα της να βλέπει καρδιακά την ουσία των πραγμάτων. Ο άκρατος ορθολογισμός, η εμμονή στην εκλογίκευση και παραμετροποίηση, ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η ματαιοδοξία που εντέχνως συντηρείται από το δυτικό πολιτισμό, η τελειομανία, η συχνά, υλιστική μας τάση και ο υπερκαταναλωτισμός μας, θολώνουν την όραση μας και από ένα σημείο και μετά δεν εστιάζουμε στην ουσία και την ομορφιά της ζωής. Λογαριάζουμε, με υποκειμενικότητα, για σημαντικά, τα ασήμαντα. Εστιάζουμε στα μικρά και χάνουμε το μεγαλείο. Γεμίζουμε τη ζωή μας με χαμένες στιγμές, που θα ήταν μαγικές αν… Ο Μικρός Πρίγκιπας που υπάρχει στην ψυχή κάθε ανθρώπου με τη γέννηση του, αναπόφευκτα πέφτει σε ύπνωση όσο μεγαλώνουμε… Κοιτάμε, μα δε βλέπουμε… Κατακτάμε γνώση, μα δε μαθαίνουμε… Αναπνέουμε, μα δε ζούμε…
Προφανέστατα, δεν έχει καμιά σημασία να λεχθεί το πόσο καλά κατάφερε να χορέψει, εν τέλει, η φίλη μου. Σημασία έχει, αυτή η ιστορία να σε φέρει λίγο πιο κοντά στην αλήθεια του Πρίγκιπα… Γιατί χωρίς αυτήν, πιθανότατα η κοινωνία των ανθρώπων να περιέρχεται σε ολοένα και μεγαλύτερο τέλμα. Το μυστικό του Πρίγκιπα, είναι απλό όσο και δύσκολο να το εφαρμόσεις στις μέρες μας… «μόνο με την καρδιά βλέπει κανείς καλά, την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια». Αξίζει όμως αναμφίβολα η προσπάθεια…
Άρτεμις Χριστίνα Μ.
Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο…
Στους απανταχού Beauty Guards, εντός και εκτός αυτού του ιστολογίου. Σε όλους δηλαδή εκείνους, που διατηρούν ζωντανό το Μικρό Πρίγκιπα μέσα τους. Σε εκείνους που παρά τις δυσκολίες, βλέπουν καρδιακά την ουσία και την ομορφιά στη ζωή και τη διαφυλάσσουν.
Στο Διάσημο Χορευτή και Δάσκαλο, που με το παράδειγμα του φώτισε το δύσβατο μονοπάτι, ώστε να μπορούμε, στην πορεία της ζωής μας, όσο σκοτεινά και αν είναι, να βλέπουμε καθαρότερα την ουσία με τα μάτια της ψυχής.
Επισυνάπτω το απόσπασμα από το πρωτότυπο κείμενο:
“Voici mon secret. Il est très simple: on ne voit bien qu’avec le cœur. L’essentiel est invisible pour les yeux.” ― Antoine de Saint-Exupéry, Le Petit Prince.
