Το Πάσχα στα 10s είναι πολύ διαφορετικό από το παρελθόν. Όπως κάθε «ήθος και έθιμο», εξελίσσεται και προσαρμόζεται στις εποχές και στις ανάγκες, στα όρια και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Ας δούμε από μια βαθύτερη σκοπιά την προσέγγιση της εποχής και τις αιτίες πίσω από τις αλλαγές, που έχουν γίνει.
Κατ’ αρχάς, το Πάσχα είναι πρωτίστως μια θρησκευτική γιορτή, η μεγαλύτερη μάλιστα για τους Ορθοδόξους. Επομένως, η πρώτη και μεγαλύτερη διαφοροποίηση σε σχέση με τα Πάσχα προηγούμενων δεκαετιών είναι ο βαθμός βίωσής του ως θρησκευτικής γιορτής, ο οποίος αναμφίβολα έχει μειωθεί αισθητά. Κάτι ο εξαστισμός κάτι η αδυναμία της Εκκλησίας να παρακολουθήσει την εποχή οδήγησαν στο φαινόμενο οι ναοί να σφύζουν από «πιστούς» μόνο τη Μεγάλη Παρασκευή (που είναι ο επιτάφιος, άρα βόλτα, θα δείξουμε και την καινούργια κουπ και μετά πάμε για καλαμαράκια) και το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ, στην Ανάσταση (23.55 με 00.05, για να φάμε μετά τη μαγειρίτσα ντε). Ποιος ξέρει πια το τροπάριο της Κασσιανής, το Μέγα Ευχέλαιο νωρίς το απόγευμα της Μ. Τετάρτης, τα 12 Ευαγγέλια της Μ. Πέμπτης, τα υπέροχα τροπάρια της ακολουθίας της Αναστάσεως μετά τις 12; Η μετατροπή του Πάσχα σε –ακόμα μία- κοσμική γιορτή το έχει οδηγήσει στην πλήρη αποπνευματοποίησή του. Ζούμε όλο το κοσμικό φολκλόρ σε υστερικά κομμωτήρια Μεγάλο Σάββατο απόγευμα, τρέχουμε στα Jumbo για τη λαμπάδα των 5 ευρώ και των 5 λεπτών της ώρας και γενικά ποτέ τόσο πολλοί δεν ντύθηκαν τόσο καλά για τόσο λίγο. Ελάχιστοι από όσους έχουν αποστασιοποιηθεί από τη θρησκεία έχουν τα κότσια να επιλέξουν να μην μετάσχουν καθόλου σε όλο αυτό και να αντιμετωπίσουν το Μ. Σαββάτο σαν ένα ακόμα Σαββάτο. Οι περισσότεροι σύρονται σε «αναπόφευκτες» παραδόσεις, γιατί κάποια μαμά ή γιαγιά γκρινιάζει. Ίσως γιατί το Πάσχα αποτελεί και ισχυρή παράδοση καθαυτή, πέρα από το θρησκευτικό του πρόσημο.
Πάμε στο φαγητό. Η νηστεία στα 10s δεν είναι πια ψωμί κι ελιά. Είναι λευκή ταραμοσαλάτα, θράψαλο γόνος, αναπλήρωμα τυριού, Μερέντα υγείας, μπέργκερ θαλασσινών, πίτα vegetarian, χαλβάς με κράνμπερρυ, εκπληκτικές πατατόπιτες στους άπειρους πλέον φούρνους, που ξεφυτρώνουν πια παντού ως ένδειξη επιστροφής στο πρωτόλειο της συναισθηματικής ανάγκης για γείωση με το βασικότατο ψωμί (μιας και τα άλλα μας τα πήρανε οι κακοί). Και όταν έλθει η ημέρα του Πάσχα, τα δύο τρίτα δεν τρώνε το αρνί, όπως όλο το χρόνο, είτε γιατί μυρίζει είτε γιατί δεν φτουράει και τη βγάζουν με μπιφτέκια και χοιρινές μπριζόλες, πάντα βέβαια στο smartphone. Μόνο η coca cola έγινε zero ή green, η σαλάτα παραμένει απείραχτη, όπως σε κάθε ελληνικό οικογενειακό τραπέζι που σέβεται τον εαυτό του και τα τριγλυκερίδια των παρισταμένων του, και το κοκορέτσι συνεχίζουν να το χαίρονται μόνον οι τυχεροί που τους αρέσει. Στενά διατροφικά, η νηστεία είναι ένα δυσανάλογο πάρτυ υδατανθράκων, από τη στιγμή που νοείται ως μια «τεχνική» απλά αποφυγής των ζωικών τροφών. Μακριά από το βαθύτερο νόημα της στέρησης και της ολιγάρκειας, ως πνευματικής επιλογής, καταντάει διατροφικά ανισόρροπη, σε σχέση με το υποτίθεται «αρτίσιμο» τοστάκι ολικής με γαλοπούλα. Αλλά τι να κάνεις; Χρειαζόμαστε αναφορές, βάσεις, συνειρμούς, ανάκληση εμπειριών, μυρωδιά χαμένης παιδικότητας, για να πάμε παραπέρα..
Η οικογενειακή συνεύρεση; Τραβάτε με κι ας κλαίω. Ξέρεις ότι θα σου πουν «αδυνάτισες», «πάχυνες», «δεν παντρεύτηκες;», «δεν βρήκες δουλειά;», «τι μαλλί είναι αυτό;», «η ξαδέλφη σου η Φωφώ είναι έγκυος στο δεύτερο», «η θεία σου δεν μας καταδέχεται» και άλλα πολλά, που εκείνη τη στιγμή σου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι, όμως παραδέξου ότι αγαπάς να τα μισείς, γιατί σε κάνουν να νιώθεις μοντέρνος και προχώ. Μπορείς να έχεις πάντα κατά νου ότι ακόμα κι αν παντρευτείς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ πάντα το χωριό θα βρει ένα πιο πικάντικο και πιο φρέσκο νέο να συζητάει.
Για τους κακόμοιρους μαθητές του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, η περίοδος των εορτών θα μπορούσε να είναι μια μικρή ανάπαυλα από τη φρίκη της παπαγαλίας, ωστόσο η υστερία της ελληνίδας μάνας που θέλει να δει το παιδί στη NASA συνεχίζει να γεμίζει τη Μ. Δευτέρα ως Πέμπτη το πρόγραμμα του παιδιού με φροντιστήρια και μπαλέτα και το απόγευμα του Πάσχα, μετά την επίσκεψη στη θεία Τασία, ακολουθούν οι «Χαρούμενες διακοπές», η επιτομή του ελληνικού μικροαστισμού, που έχει απονομιμοποιήσει τον ελεύθερο χρόνο πριν τη συναισθηματική ισορροπία του παιδιού. Ίσως η προσμονή της πενταήμερης εκδρομής στη Γ’ Λυκείου να αξίζει μόνο τον κόπο, αν δεν έχει γίνει όνειρο απατηλό, λόγω φόβου ατυχήματος ή έλλειψης χρημάτων στην οικογένεια.
Ακούγονται λίγο καταθλιπτικές αυτές οι προσεγγίσεις. Το Πάσχα, όμως, δεν είναι. Είναι μια Ανάσταση. Και ως τέτοια, μια επανάσταση. Δεν χρειάζεται να κοινωνήσεις, για να τη γευτείς. Μπορείς να επιλέξεις το δικό σου μίνι Γολγοθά, για να φτάσεις στο προσωπικό σου «Χριστός Ανέστη». Προτείνω αποχή από το ίντερνετ. Από την πολιτική. Από τα γλυκά. Από ότι σε έχει δέσει ως εξάρτηση. Φάε τυρόπιτα τη Μεγάλη Παρασκευή. Αλλά δες με άλλα μάτια τους ανθρώπους στο οικογενειακό τραπέζι. Δείξε κατανόηση και σεβασμό στην οπτική του άλλου. Ελεύθεροι είμαστε, κανείς δεν μας περιορίζει πια. Καλή Ανάσταση με υγεία!
current_Panos
