Με αφορμή τη συζήτηση για την τύχη του κέντρου κράτησης μεταναστών στην Αμυγδαλέζα (Αχαρνές Αττικής), γίνεται επίκαιρη και αναγκαία μια συζήτηση για τη μεταναστευτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), όπως εφαρμόζεται και στη χώρα μας. Αλλά ας πάρουμε το θέμα από την αρχή.
Σε τι οφείλεται η μετανάστευση; Φυσικά, δεν ξυπνά μια ωραία πρωία ένας άνθρωπος και συνειδητοποιεί ότι θέλει να φύγει από την πατρίδα του και να μπει σε μια ξένη χώρα, για να περιφέρεται άσκοπα “παράνομος” και να δημιουργεί προβλήματα. Οι βασικοί λόγοι της μετανάστευσης είναι οι πόλεμοι, οι βομβαρδισμοί, η πείνα, η φτώχεια και η ανασφάλεια, που στις χώρες προέλευσης των μεγαλύτερων μεταναστευτικών ρευμάτων οφείλονται εν πολλοίς στην πολιτική και τις παρεμβάσεις της “δημοκρατικής” Δύσης. Αυτή η καθόλου βολική αλήθεια αγνοείται συστηματικά από τους θιασώτες του “τι θέλουν εδώ οι άπλυτοι;”. Προφανώς γιατί, στο πλαίσιο του “ανήκομεν εις την Δύσιν”, η χώρα μας είναι από δεκαετιών μέλος και της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, συμμετέχοντας ή έστω υποστηρίζοντας οποιαδήποτε δραστηριότητά τους. ΕΕ και ΝΑΤΟ δεν είναι μόνο να μην κάνεις συνάλλαγμα, όταν πηγαίνεις διακοπές στη Ρώμη. Είναι και το φιάσκο των επιχείρησεων στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, όπου η Ελλάδα μπορεί να μην βομβαρδίζει, όμως υποστηρίζει τα αμερικανικά πολεμικά πλοία στη βάση της Σούδας για το ανθρωπιστικό έργο τους.
Μην ξεχνάμε, φυσικά, και τα εξοφλούμενα γραμμάτια της αποικιοκρατίας, τα οποία συστηματικά αποσιωπά π.χ. η Μαρίν Λεπέν, όταν μιλά για τους Αφρικανούς του Μαγκρέμπ (Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία), που έχουν κατακλύσει τη Γαλλία. Όταν η γαλλική αποικιοκρατία φύτρωνε εκεί που δεν την έσπερναν προφανώς ήταν καλά.
Η επιλεκτικά ευαίσθητη Δύση, λοιπόν, ενώ συμβάλλει σημαντικά στη δημιουργία μετανάστευσης, σφυρίζει αδιάφορα όταν οι ξερριζωμένοι χτυπούν την πόρτα της. Αλλά ακόμα κι εδώ, η επιβάρυνση είναι απόλυτα δυσανάλογη. Η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία είναι, μοιραία λόγω γεωγραφικής θέσης, οι πύλες εισόδου των απεγνωσμένων Ασιατών και Αφρικανών. Ειδικότερα, από τη χώρα μας μπαίνει το 90% των λαθρομεταναστών στην ΕΕ.
Αλλά για κάτσε λίγο. Τι θα πει λαθρομετανάστης; Λαθραίος είναι ο μη νόμιμος. Και τι ορίζει το νόμιμο; Ένας νόμος. Εσείς συμφωνείτε με όλους τους νόμους (ανεξάρτητα με το αν τους τηρείτε, λόγω υποχρέωσης); Π.χ. με το νόμο για τη βουλευτική ασυλία συμφωνείτε; Μήπως τελικά το βολικό πρόθεμα λαθρο- μπαίνει, για να μας απαλλάξει από το βαρύ φορτίο της αποδοχής μιας ανθρωποφαγικής πολιτικής και της ευθύνης να πάρουμε θέση απέναντι σε ένα πρόβλημα, που εν πολλοίς έχουμε ανεχτεί ή και δημιουργήσει; Πολύ το φοβάμαι, μεταξύ μας.
Ας δούμε, λοιπόν, το νομικό πλαίσιο (μιας και βολευόμαστε πίσω από το λαθρο-): Οι βασικές συνθήκες της ΕΕ για τη μετανάστευση είναι η Σένγκεν και τα “Δουβλίνα” (Ι και ΙΙ). Ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτό το πλαίσιο προβλέπει ότι, για να θεωρηθεί κάποιος νόμιμος μετανάστης σε μια χώρα της ΕΕ, πρέπει να έχει 100 ένσημα το χρόνο και να δώσει και 1.000 ευρώ παράβολο. Αλήθεια, πώς θα μπορούσε να τα εξασφαλίσει αυτά, τη στιγμή που δεν θα μπορούσαν πλέον και οι περισσότεροι Έλληνες; Για να μην μιλήσουμε για τα κυκλώματα δικηγορικών γραφείων – εμπόρων του ανθρώπινου πόνου, που κορακηδόν λυμαίνονται την κατάσταση γύρω από τις αρμόδιες Υπηρεσίες.
Και τι γίνεται με την παράνομη είσοδο; Μα φυσικά και μπορείς να τον στείλεις πίσω τον ενοχλητικό επισκέπτη, αρκεί να συνεργάζεται είτε η χώρα προέλευσης ή η χώρα εισόδου (δηλαδή π.χ. το Ιράκ και η Τουρκία). Πιο μυωπία πεθαίνεις. Το κράτος του Ιράκ ως έκφραση και μόνο είναι πιο ειρωνικό από το ευτυχώς ξεπερασμένο, πλην αλήστου μνήμης “Αλβανός τουρίστας”. Η Τουρκία διαπραγματεύεται την είσοδό της στην ΕΕ όσο ζω, μην αναγνωρίζοντας ένα εκ των μελών της (λέγε με Κύπρο). Οι απελπισμένοι, δασκαλεμένοι από τους δουλεμπόρους, τρυπούν τις λαστιχένιες βάρκες τους στα διεθνή ή εθνικά χωρικά ύδατα στα Δωδεκάνησα, όπου εγκαταλείπονται από τα δουλεμπορικά πλωτά, για να υποχρεωθούν το ελληνικό Ναυτικό ή Λιμενικό σε διάσωση και μεταφορά σε ελληνικό έδαφος (Αγαθονήσι κ.ά.). Και κάπου εκεί, αν δεν θαλασσοπνιγούν, ανώνυμοι μεταξύ ανωνύμων, κουκουλώνεσαι το πρόβλημα. Κερασάκι στην τούρτα, οι περισσότεροι δεν θέλουν να μείνουν στη χώρα μας. Ξέρουν καλύτερα από εμάς πόσο πραγματικά λίγες δουλειές υπάρχουν εδώ. Απλά θέλουν να περάσουν από εδώ, για να πάνε στην πλουσιότερη Δύση. Είναι γεωγραφικά αναπόφευκτο. Τόσο απλά. Προς επίρρωση αυτού, οι θάνατοι στα αμπάρια των πλοίων της γραμμής Πάτρα-Ιταλία, κάπου ανάμεσα στα σασί των φορτηγών, όπως στο τελικά άγνωστου αριθμού θυμάτων Norman Atlantic στα ανοιχτά της Κέρκυρας.
Θα πρέπει να είναι κανείς εξαιρετικά μισάνθρωπος ή μύωπας, για να μην διακρίνει τις διόλου βολικές αιτίες της κατάστασης. Είναι ξεκάθαρα η μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ, που εγκλωβίζει τους απελπισμένους στη χωματερή ανθρώπων που λέγεται Ελλάδα και τις ελληνικές κυβερνήσεις σε ανεπαρκή διαχείριση, όσο το πλαίσιο Σένγκεν/Δουβλίνου θεωρείται δεδομένο και απαραβίαστο.
Για να προλάβουμε τυχόν εύλογο αντίλογο, να ξεκαθαρίσουμε ότι καμία κοινωνία δεν μπορεί να διατηρήσει τη συνοχή της με ποσοστό μετανάστευσης άνω του 20% του συνολικού πληθυσμού. Αυτό δεν το υποστηρίζει κάποια μισάνθρωπη θεωρία συνωμοσίας, αλλά η επιστήμη της Κοινωνιολογίας. Ρεαλιστικά, καμία τύχη δεν θα είχε μια πολιτική “είμαστε όλοι αδέλφια” ή “το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του”. Το ζητούμενο είναι τι μπορεί να γίνει, για να εξασφαλίζουμε ότι αφενός θα ανακοπούν τα απανωτά μεταναστευτικά κύματα, αφετέρου θα πάψουμε να είμαστε χωματερή ανθρώπων.
Όσο άβολο κι αν ακούγεται, αντικειμενικά είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθούν αυτά τα ζητούμενα εντός πλαισίου Σένγκεν/Δουβλίνου. Επομένως, καμία σοβαρή συζήτηση για επί της ουσίας αντιμετώπιση του προβλήματος (μακριά από κρυφοζηλόφθονες εξυπνακισμούς τύπου “ο Μπερλουσκόνι τους έπνιξε στην Αδριατική” – πίνοντας σαμπάνια σε μπούνγκα-μπούνγκα πάρτυ, θα πρόσθετα) δεν μπορεί να γίνει, χωρίς σοβαρές αλλαγές ή εξαίρεση της Ελλάδας από το δοσμένο πλαίσιο.
Το πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό ξεφεύγει από τους σκοπούς αυτού του σημειώματος και είναι θέμα πολιτικής και βούλησης. Αυτό που έχει σημασια να κρατήσουμε εδώ, βλέποντας την κοινωνία να εκφασιζεται ανερυθριαστα, προβαλλοντας στον βολικό “άλλο” τα προβλήματα που αρνείται να αναλύσει, είναι ένα: είναι ασυγχώρητη θρασυδειλία και ιστορικό ατόπημα για ένα λαό μεταναστών και προσφύγων να στέκεται στις συνέπειες ενός προβλήματος, του οποίου φοβάται να αντιμετωπίσει τις αιτίες. Άλλωστε, ο πολιτισμός καθενός φαίνεται από τη συμπεριφορά του στον -υποτίθεται- “κατώτερο”.
current_Panos
