Ήταν όχι πριν πολλά χρόνια, που, όταν η συζήτηση στις παρέες ερχόταν στην πολιτική, περίεργα vibes εμφανίζονταν στην ατμόσφαιρα: μια αίσθηση ματαιότητας, απαξίας, σχεδόν περιφρόνησης για το αδιάφορο του θέματος, κάτι σαν φιλοσοφική ενατένιση μέσα σε κομμωτήριο Μεγάλο Σάββατο απόγευμα. Χρειάστηκε να συμβούν όσα μας επιφυλάχθηκαν την τελευταία πενταετία, για να καταλάβουμε αυτό που οι αρχαίοι ημών πρόγονοι (για τους οποίους υποτίθεται είμαστε υπερήφανοι) είχαν ως καθιερωμένη κουλτούρα: ότι πολιτική είναι οι υποθέσεις της “πόλεως”, ότι κάθε δημόσιο θέμα πρέπει να αφορά όλους και ότι αυτός που δεν ασχολείται με την πολιτική, αυτός που ιδιωτεύει κατά μια έννοια, ο ιδιώτης, είναι ο ανόητος (εξ ου και η απευθείας αγγλική μεταφορά του όρου, idiot).
Δεν είμαστε εδώ για να καταδικάσουμε το αναφαίρετο δικαίωμα στην αποχή από τα πολιτικά πράγματα. Μας ζορίζει λίγο, βέβαια, η ηθική νομιμοποίηση της όποιας κριτικής απορρέει μετά από αυτήν. Παρά ταύτα, ποτέ δεν είναι αργά για την ωμή πολιτική. Τη ζώσα πραγματικότητα, όπως οι αισθήσεις καθενός την αντιλαμβάνονται. Πονέσαμε, για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να επιλέξουμε να μην μας αφορά. Πότε επέτρεψες να επηρεάζουν τη ζωή σου (την προσωπική, την οικογενειακή, την εργασιακή κλπ.), χωρίς να έχεις το δικαίωμα να μιλήσεις για αυτό; Ο μισθός, η σύνταξη, η ασφάλεια, το σχολείο, το νοσοκομείο και ο δρόμος σου δεν σε αφορούν;
Να λύσουμε και μια παρεξήγηση. Το ότι ορισμένοι εκεί μέσα είναι διεφθαρμένοι δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι αδιαφορίας. Είναι υπεκφυγή να περιμένεις τον παράδεισο επί γης, για να ασχοληθείς. Ακριβώς τα προβλήματα καθιστούν την πολιτική επίκαιρη και αναγκαία. Θες να μου πεις ότι συμφωνείς σε όλα με τη σχέση σου, με τη μάνα σου, με το φίλο σου ή με τη συνάδελφό σου;
Επιπλέον, μην μας ανησυχεί το ότι δεν θυμόμαστε πόσες μονοεδρικές κέρδισε η ΕΔΑ στις βουλευτικές του 1958. Το να ξεφύγει μια λεπτομέρεια (αναγκαία, πλην όμως λεπτομέρεια) δεν είναι ανιστόρητη προσέγγιση. Ό,τι μας αφορά δεν μπορεί να είναι διδακτορική διατριβή για λίγους. Η πολιτική είναι για όλους ή δεν είναι πολιτική.
Και κάτι τελευταίο. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα. Για την ακρίβεια, κάτι τέτοιο θα ήταν ανησυχητικό. Μια μόνο κόκκινη γραμμή: όχι στη μισαλλοδοξία. Όλα τα άλλα, εδώ χωρούν. Η διαδικτυακή μας παρέα προσδοκά τον πλούτο της πολυχρωμίας και τη φρεσκάδα μιας εποχής, με πολλά μπουμπούκια μέσα στα ζιζάνια. Ελπίδες για άλλον ΕΝΦΙΑ μπορεί να μείνουν στο δρόμο. Ελπίδα για ένα βήμα προς έναν καλύτερο κόσμο ας μείνει ζωντανή. Πόθος μας να πάμε μυαλά ένα βήμα παραπέρα, χωρίς αφορισμούς και εύκολη μιζέρια.
current_panos
