Κοινή είναι η διαπίστωση ότι τα τελευταία χρόνια στην ελληνική τηλεόραση κυριαρχούν οι εκπομπές μαγειρικής: μοντέρνα, παραδοσιακή, βιολογική, πειραγμένη, εισαγόμενη, εξαγόμενη, πάντως κουζίνα. Τι σημαίνει αυτό για το παρόν και το μέλλον μας;
Κατ’ αρχάς, εύκολα υποθέτει κανείς ότι οι εκπομπές μαγειρικής αποτελούν φθηνές παραγωγές, σε εποχές που τα κανάλια ως επιχειρήσεις σχεδόν ζουν από προνομιακές νομοθετικές ρυθμίσεις των κυβερνήσεων και επομένως δεν θα άντεχαν τα φαραωνικά σόου των περασμένων δεκαετιών των παχιών αγελάδων (λέγε με Ρούλα).
Έπειτα, η εκ των πραγμάτων μεγάλη ποικιλία των υλικών, των συνταγών και των πειραματισμών, οι εναλλαγές εποχών, στυλ και προσεγγίσεων εξασφαλίζουν αμείωτο ενδιαφέρον των τηλεθεατών. Πάντα υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος να φτιάξεις μακαρονάδα.
Εξάλλου, οι εκπομπές εμπλουτίζονται για λόγους συντήρησης ενδιαφέροντος με εκδρομές σε χωριά και ραχούλες, με ευγενή άμιλλα (ενίοτε και ίντριγκα) μεταξύ αλληλοβαθμολογούμενων διαγωνιζομένων σε διαμερίσματα και μονοκατοικίες, με συνεργασίες, με μάθημα live σε εκπαιδευόμενους παρατρεχάμενους, μέσα σε πρωινάδικα καθημερινών και σαββατοκύριακων, κλπ κλπ κλπ, κοντολογίς λίγο πολύ όλη η (τηλεοπτική) χώρα σωτάρει κρεμμυδάκι, μιας και το ταπεινό λαχανικό αποτελεί τη βάση της μεσογειακής κουζίνας.
Δεν είναι, όμως, μόνο οικονομικοί οι λόγοι του κρεμμυδομονόδρομου. Είναι, πιστεύω, και κάτι άλλο. Το φαγητό, ειδικά στις κοινωνίες του ευρωπαϊκού Νότου, αποτελεί εξαιρετικά σημαντική τελετουργία για τους ανθρώπους. Γενιές ολόκληρες μανάδων με συναισθηματικά ελλείμματα στους γάμους τους ευνούχισαν (και ευνουχίζουν) συνειδητά ή ασυνείδητα παιδιά (συνηθέστερα γιους) με αχνιστά ντολμαδάκια που καμιά φιλότιμη νύφη δεν καταφέρνει να ξεπερνά. Μέσω του φαγητού δηλαδή. Το πρόσωπο (συνήθως γυναικείο) που καθορίζει τα του φαγητού ασκεί συστηματική εξουσία επί των σιτιζομένων. Αποτελεί το εύφορο έδαφος της οιονεί μητριαρχίας μας ως κοινωνία. Όλο αυτό το σκηνικό αποτελεί ίσως το βασικότερο παράγοντα συνοχής για την ελληνική οικογένεια (εξ ου τα υψηλά ποσοστά παχυσαρκίας στη χώρα μας, που προϋπήρχαν της αναγκαστικής στροφής στους υδατάνθρακες λόγω κρίσης).
Επομένως, μιλώντας τηλεοπτικά για φαγητό, κλείνουμε πονηρά το μάτι στην έρημη single career woman της πόλης, που βλέπει την ανεξαρτησία των υπερωριών της να πληρώνεται πολύ ακριβά σε όρους μοναξιάς με smartphone. Η “ντοματούλα” και το “κρεμμυδάκι” είναι ξανά μανούλα, πολύ πιο γλυκά από την “ξεροφαγία” του φιλέτου κοτόπουλου της διατροφής, που συνέστησε ο personal trainer (ο οποίος πάλι δεν “έκανε κίνηση”..).
Από αυτήν την άποψη, τα κανάλια χτύπησαν φλέβα, μιας και οι προϋποθέσεις της αποξένωσης στη σύγχρονη κοινωνία εξακολουθούν να υπάρχουν πεισματικά, λόγω των πολυσυζητημένων προβλημάτων των σχέσεων (ψηλά ο πήχυς κ.ά. που δεν είναι της παρούσης).
Και για να μην παρεξηγηθούμε, δεν έχουμε τίποτα με τις εκπομπές που εξελίσσουν την ούτως ή άλλως πλούσια κουζινική μας παράδοση. Η ένσταση έρχεται στην υπερβολή και στην overdose μιας Ελλάδας που μόνο σωτάρει κρεμμυδάκι, αρνούμενη να προβληματιστεί παραπέρα για τα προβλήματα που την απασχολούν. Κλείνοντας, λοιπόν, μπορείς να σωτάρεις άφοβα το κρεμμυδάκι, απλά πριν ροδίσει καλό θα ήταν να σκεφτείς και το σε τι θα μπορούσες να βελτιώσεις τη ζωή σου (από αυτά που είναι στο χέρι σου πάντα).
current_Panos
