Και κάπως έτσι με βρήκε αυτό το καλοκαίρι, το ιστορικό πλέον καλοκαίρι του 2015 (sos για θέμα πανελληνίων σε 50 χρόνια όπως διαβάζω σε χιουμοριστικό – κωμικοτραγικό αν το σκεφτείς λίγο στα σοβαρά – tweet των τελευταίων μερών) με ένα μωρό 7 μηνών στην αγκαλιά.
Κι εκεί που υπολόγιζα οτι με περιμένει ένα ξένοιαστο δίμηνο με πολλά μπάνια και εκδρομούλες, μιας και λόγω του επαγγέλματός μου (εκπαιδευτικός πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης) βρίσκομαι σε άδεια αυτό το διάστημα, αρχίζω να διαπιστώνω πως ο απολογισμός του καλοκαιριού ως τώρα (4 Ιουλίου) είναι 3 μπάνια και 50 περίπου eurogroup…!! Και να μην ξεχάσω να παραλείψω και το δημοψήφισμα που με περιμένει αύριο…! Δεν θα σας πω οτι είμαι προβληματισμένη για το τι θα ψηφίσω γιατί δεν είμαι. Έχω πάρει την απόφασή μου. Και θα την καταθέσω αύριο στην κάλπη. Δεν θα αναφερθώ όμως στο ποια είναι αυτή και τι με οδήγησε στο να την πάρω.
Αυτό στο οποίο θέλω να εστιάσω και για το οποίο γράφω σήμερα είναι αυτό που με βασανίζει περισσότερο ως εκπαιδευτικό και μητέρα. Και αυτό είναι το ΜΕΤΑ.Τι μέλει γενέσθαι λοιπόν μετά από όλο αυτό το πολιτικο-κοινωνικό-οικονομικό αλαλούμ; Την επόμενη βδομάδα, οταν έρθει η ισορροπία, όποια και αν είναι αυτή, όπως κι αν λέγεται… Τότε λοιπόν, έχοντας στην πλάτη μας μία κρίση και προφανώς ένα δύσκολο παρόν να αντιμετωπίσουμε , ποια θα είναι η στάση μας; Όλοι κατά κοινή ομολογία θέλουμε να μεγαλώσουμε και να εκπαιδεύσουμε παιδιά αυτάρκη, παιδιά ευτυχισμένα. Αυτή η ευτυχία όμως πηγάζει και εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από τη στάση που κρατάμε εμείς οι γονείς, εμείς οι εκπαιδευτικοί τους, τόσο στην καθημερινότητά μας όσο και στην αντιμετώπιση δύσσκολων καταστάσεων. Αναλογίζομαι λοιπόν, πως παρ΄όλο που μέσα μας αυτόν τον καιρό βιώνουμε διάφορα έντονα συναισθήματα, όπως θυμό, αγανάκτηση, θλίψη, άγχος, οφείλουμε να εμπνεύσουμε θετικά τους απογόνους μας για να μπορούν αφενός να διαχειρίζονται με ψυχραιμία κι αυτοί κρίσιμες καταστάσεις και αφετέρου για να μην τραυματιστούν ψυχολογικά από μία δική μας λανθασμένη αντίδραση.
Ποια είναι όμως η σωστή στάση? Υπάρχουν πολλές παιδαγωγικές καθώς και ψυχολογικές προσεγγίσεις για το πώς μπορούμε να είμαστε θετικά πρότυπα για τα παιδιά μας σε δύσκολους καιρούς. Κατ΄εμέ, το πιο σημαντικό είναι καταρχήν απλά να είμαστε εκεί. Να είμαστε κοντά τους όχι απλά σαν παρουσίες αλλά ουσιαστικά. Οταν είμαστε μαζί τους να φροντίζουμε να είμαστε όσο πιο συγκεντρωμένοι μποροούμε στις δραστηριότητες που μοιραζόμαστε. Αυτή η στάση βοηθάει το παιδί να νιώσει ασφάλεια και αγάπη μέσα από την προσοχή που του δίνουμε. Όταν δεν είμαστε «εκεί», το παιδί, και το μωρό ακόμα, θα είναι το πρώτο που θα το αισθανθεί και δεν είναι λίγες οι φορές που θα φορτώσει το βάρος της ευθύνης για αυτή την αδιαφορία στον εαυτό του πιστεύοντας πως δεν είναι αρκετά ευχάριστη η παρουσία του σε μας, πως δεν εμπνέει την αγάπη μας κλπ.
Σημαντικό ακόμα είναι να του λέμε πώς αισθανόμαστε καθώς και να του εξηγούμε γιατί. Μπορούμε λοιπόν, ανάλογα με την ηλικία και το επίπεδο αντίληψης ενός παιδιού να του εξηγήσουμε πως αισθανόμαστε προβληματισμένοι, στενοχωρημένοι, ίσως και λίγο θυμωμένοι με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας. Αν ζητήσει λεπτομέρειες, μπορούμε να του πούμε με πολύ απλά λόγια τι συμβαίνει, πάντα όμως δίνοντας μία θετική προοπτική και μία ελπίδα στην εξήγησή μας και όχι παρουσιάζοντας μία κατάσταση που οδηγεί σε αδιέξοδο. Με αυτόν τον τρόπο θα πετύχουμε δύο πολύ θετικά αποτέλεσματα. Καταρχήν θα κάνουμε το παιδί να νιώσει οτι το υπολογίζουμε και του δίνουμε αξία εκθέτοντάς του το πρόβλημα. Επιπλέον, κρατώντας μια θετική σταση απέναντι στη δυσκολία, το μαθαίνουμε να είναι δυναμικό και αισιόδοξο και αυτό.
Τέλος, φροντίζουμε ώστε να μην ερχόμαστε σε ρήξη με άτομα του περιβάλλοντος μας , αλλά να αντιμετώπιζουμε τις διαφωνίες με γόνιμο διάλογο και χωρίς εντάσεις. Έχουμε άποψη, την οποία εκφράζουμε, χωρίς όμως να γινόμαστε ακραίοι. Εξαιρετικά σημαντικό είναι να βοηθήσουμε και όποιον στο περιβάλλον μας έχει ανάγκη από υποστήριξη , είτε υλική είτε ψυχολογική. Δεν χρειάζεται νομίζω να παραθέσω τους λόγους που μία τέτοια στάση θα ασκήσει θετική επίδραση στα τέκνα μας.
Ψυχραιμία λοιπόν, φυσική παρουσία, συζήτηση και πολλή πολλή αγάπη στα παιδάκια μας . Ειδικά το καλοκαίρι αυτό, που ακόμα και ο καιρός μας σαμποτάρει, ας αντιδράσουμε με δυναμισμό και θετική διάθεση.
Ευαγγελία Κουρούπη, Παιδαγωγός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
