Η τραγική επικαιρότητα του μεταναστευτικού ζητήματος έκανε εμάς τους beautyguards να συμφωνήσουμε ότι το άρθρο «Ο Σύριος στην Κω δεν βγάζει μόνο selfies» (http://beautyguard.gr/archives/5889) του Σεπτεμβρίου του 2015 ήταν το πρώτο άρθρο του site που εκ των πραγμάτων έχρηζε επικαιροποίησης.
Και πώς να υποτιμήσεις ένα ζήτημα, που εξελίσσεται καθημερινά και αδιάλειπτα, που αλληλοτροφοδοτείται με την επτάχρονη πια οικονομική κρίση της χώρας, που καθορίζει πολιτικές εξελίξεις, που επηρεάζει τις ζωές πολλών ανθρώπων και ολόκληρων περιοχών, καθώς και – χωρίς υπερβολή- το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ελλάδας σε αυτήν. Μετά λόγου γνώσεως, υποστηρίζω ότι το μεταναστευτικό ζήτημα αποκτά πλέον υπαρξιακή διάσταση για την ΕΕ.
Η τραγική συνέχιση της αστάθειας στη Συρία, σε συνδυασμό με την ανάδειξή της σε θέατρο ανταγωνισμών ανάμεσα στις σύγχρονες Μεγάλες Δυνάμεις, κρατά σταθερό το ρυθμό εισόδου προσφύγων –και όχι μόνο- στην Ευρώπη, με το 95% αυτών να εισέρχεται στον «πολιτισμένο κόσμο» μέσω Ελλάδας. Και δοθέντος του φράχτη του Έβρου, κυρίως μέσω των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Πρωταγωνίστρια σε ροές η Λέσβος, σε παρατράγουδα η Κως –εξ ου και παραμένει στον τίτλο.
880 χιλιάδες ψυχές πέρασαν στην Ελλάδα μόνο κατά το 2015. Ο μέσος όρος, δηλαδή, ήταν 2.400 περίπου την ημέρα. Ένας άνθρωπος ανά 36 δευτερόλεπτα. Τόσο απλά. Και φυσικά μιλάμε για τους ζωντανούς κι όχι για τη βάρκα νεκρών της ημέρας.
Η ελληνική κυβέρνηση, αναβαπτισμένη στη λαϊκή εντολή του Σεπτεμβρίου 2015, μετά την εξαιρετικά γενναιόδωρη προσέγγιση της κοινωνίας στην οδυνηρή στροφή της στο μνημονιακό ρεαλισμό το περσινό καλοκαίρι, που αποτέλεσε case study για τους απανταχού πολιτικούς επιστήμονες (και φυσικά δεν είναι της παρούσης), συνειδητοποίησε σχετικά αργά (κάλλιο βέβαια αργά, παρά ποτέ) ότι έπρεπε «να οργανωθούμε, ρε παιδιά!».
Κάπως έτσι, ο αεικίνητος Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών αρμόδιος για θέματα Μετανάστευσης κύριος Μουζάλας, ανέλαβε αρχικά να συντονίσει το τιτάνιο τελικά έργο μιας σειράς συναρμόδιων και εμπλεκόμενων φορέων (Υπουργείο Εσωτερικών / Μετανάστευσης, Ένοπλες Δυνάμεις, Σώματα Ασφαλείας, ΕΕ, Frontex, Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, φορείς κ.ά.) για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού κύματος.
Από το β’ εξάμηνο του 2015 είδαμε:
- Τους χώρους φιλοξενίας προσφύγων στην Αττική να αλλάζουν (από τον Ελαιώνα στο Κλειστό του Γαλατσίου, από εκεί στο Tae Kwon Do στο Φάληρο και στο Ελληνικό, ξανά στον Ελαιώνα, στην Αμυγδαλέζα, στην Κόρινθο, στη Σίνδο, στο Σχιστό).
- Ορισμένους δημάρχους (Νότιου Τομέα Αθηνών, νησιών) να είναι δυστυχώς απολύτως απρόθυμοι να «βάλουν πλάτη» στο ζήτημα, όπως συμβαίνει με τη χωροθέτηση των χωματερών ή κατά το πιο politically correct, Χώρων Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων (τραγική η αναλογία).
- Μια μικρή μερίδα «συμπολιτών» μας σε νησιά να εκμεταλλεύεται ανερυθρίαστα τον ανθρώπινο πόνο (5 ευρώ η φόρτιση του κινητού, 3 το μπουκαλάκι το νερό κ.ά.).
- Τις συσκέψεις να γίνονται στο «και πέντε» (βλέπε 17 Δεκεμβρίου 2015, οπότε και το Tae Kwon Do έπρεπε να αδειάσει αυθημερόν για προγραμματισμένους αγώνες) και να καταλήγουν ενίοτε σε διάλογο κωφών.
Κάπως έτσι, στις αρχές του Φεβρουαρίου 2016, η κυβέρνηση κατέληξε σε αυτό που πολλοί υποπτεύονταν εξαρχής ότι θα συμβεί: ανέθεσε τον κεντρικό συντονισμό του ζητήματος στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, το μοναδικό ίσως μηχανισμό, ο οποίος μπορεί να ανταποκριθεί στοιχειωδώς σε ανατιθέμενα έργα, καθώς διέπεται από δύο βασικά χαρακτηριστικά: την πειθαρχία του προσωπικού του (κάποτε ο Ι. Βαρβιτσιώτης, πρώην Υπουργός Εθνικής Άμυνας είχε πει κάτι σαν «δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για έναν υπουργό από το να είναι Υπουργός Εθνικής Άμυνας») και την υπηρεσιακή κουλτούρα «αποστολής».
Όταν άλλοι φορείς και χώροι δουλεύουν γραφειοκρατικά και εκ πεποιθήσεως ανοργάνωτα ή απλώς χωρίς μέσα και προσωπικό, ο Στρατός, το Ναυτικό και η Αεροπορία είναι ήδη στο «θέατρο επιχειρήσεων» την «Ώρα Χ». Ο μηχανικός, ο γιατρός, ο μάγειρας, ο στρατιώτης, αναλαμβάνουν αυτό που τους ανατίθεται «προθύμως και άνευ αντιλογίας», όπως επιτάσσει ο όρκος τους.
Όχι χωρίς προβλήματα, μιας και ο Προϋπολογισμός του Υπουργείου δεν απέφυγε αιματηρές περικοπές (άνω του 65% από το 2008), παρά τα αυξημένα έργα και αποστολές. Αλλά, όπως και στις περιπτώσεις ενεργοποίησης του Σχεδίου «Ξενοκράτης» (για πυρκαϊές, πλημμύρες, σεισμούς κ.ά.), οι Ένοπλες Δυνάμεις βρίσκονται στην πρωτοπορία της κοινωνικής τους αποστολής, με το πλεόνασμα της ψυχής τους: «Φύλλο πορείας για Χίο, μάνα».
Το πρόβλημα είναι ότι μάλλον η ευσυνειδησία του προσωπικού που εμπλέκεται (που βεβαίως δεν είναι μόνο των Ενόπλων Δυνάμεων) και η ανάθεση του συντονισμού στο πιο οργανωμένο Υπουργείο του Κράτους δεν αρκεί, παρά για μια αξιοπρεπή και όλως προσωρινή διαχείριση του ζητήματος, όσο δεν θεραπεύονται οι αιτίες. Αλλά για τα γεωστρατηγικά ας μην αναλωθούμε εδώ. Για άλλο λόγο γράφεται αυτό το άρθρο.
Η χώρα βιώνει μια πρωτοφανή στην ιστορία της κατάσταση, από ιδρύσεως του Νεοελληνικού Κράτους. Είναι η πρώτη φορά που η ευημερία και η κοινωνική της συνοχή διακυβεύονται τόσο έντονα, χωρίς να έχει κηρυχθεί ή μεσολαβήσει πόλεμος. Είναι η πρώτη φορά που ο εκρηκτικός συνδυασμός της τοποθεσίας του «οικοπέδου Ελλάς», της αφ’ υψηλού αδράνειας των ευρωπαϊκών ελίτ και της παράτασης της οικονομικής κρίσης απειλούν να καταστήσουν την Ελλάδα αποθήκη ψυχών, εισαγόμενων και μη.
Αναμφίβολα μεγάλες οι ευθύνες της ΕΕ – ακούστηκαν και οι ανεκδιήγητα κυνικές φωνές τύπου «πάρτε πρόσφυγες να σβήσουμε χρέος». Αν δεν θέλουμε νέα Άουσβιτς και Κου Κλουξ Κλαν στη χώρα που γέννησε δημοκρατία και φιλοξενία, πρέπει να δράσουμε άμεσα. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη ή θα φανεί τώρα ή αύριο θα είναι πολύ αργά. Το πρόβλημα του ενός είναι αντικειμενικά πρόβλημα όλων. Και στην πρωτοφανή συγκυρία δεν υπάρχουν ταμπού: να ξαναδούμε τη Συνθήκη του Σένγκεν. Όταν υπογραφόταν στο γραφικό χωριουδάκι του Λουξεμβούργου με τις πάπιες, η Συρία ήταν εναλλακτικός τουριστικός προορισμός.
Μέχρι την πολιτική λύση, τις συνθήκες, οδηγίες, νομοθεσίες, εγκυκλίους και κανονισμούς για το άσυλο και τα χαρτιά, η ζώσα κοινωνία, ο καθένας από εμάς ξεχωριστά και όλοι μαζί, οφείλουμε στους εαυτούς μας, στην ιστορία μας, στην παράδοσή μας, στα κομμένα χέρια των Μικρασιατών στις κουπαστές των συμμαχικών πλοίων έξω από τη Σμύρνη του Εικοσιδυό, στους νεκρούς των Μπλόκων της Κοκκινιάς και της Καισαριανής, στους παππούδες και τις γιαγιάδες μας που έτρωγαν χαρούπια στην Κατοχή για να ζήσουν, μια και μόνο λέξη: ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Ανθρωπιά στον άνθρωπο που μέχρι χτες είχε σπίτι, δουλειά και οικογένεια και ξαφνικά πρέπει να διαλέξει ποιο παιδί του πρέπει να πνιγεί.
Μάθαμε να μιζεριάζουμε ένεκα κρίσης. Δεν αντιλέγει κανείς ότι χάσαμε ένα μέρος της ευημερίας μας, πλαστής ή και όχι. Αλλά εδώ τα μεγέθη δεν συγκρίνονται. Άλλο απλήρωτα κοινόχρηστα και άλλο το δελτίο νεκρών παιδιών της ημέρας. Άλλο ότι δεν πήγαμε διακοπές πέρσι και άλλο να σε κυνηγάνε θεοί και δαίμονες, άνθρωποι και νόμοι, να ’ναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Ανθρωπιά παντού, λοιπόν: σηκωνόμαστε από το διαδικτυακό καναπέ, χαρίζουμε ρούχα και τρόφιμα, δίνουμε αίμα, αποθαρρύνουμε το ρατσισμό, ξεπερνάμε προκαταλήψεις, μένουμε στην ουσία. Δεν είναι trend, είναι το αυτονόητο. Για τα υπόλοιπα, αρμόδιοι είναι οι πολιτικοί.
current_Panos
